Een zoon van een scharensliep, een bierbrouwer, een lesbische gescheiden vrouw of iemand die op de vlucht moest voor de nazi's.

Mensen met allemaal een heel verschillend leven achter zich. Toch hebben ze één ding gemeen – ze schrijven allemaal hun levensverhaal, geholpen door een vrijwilliger van Humanitas. Deze hele week besteden we aandacht aan deze verhalen.

We starten met Frans Wijnand uit Almere. Hij heeft een turbulent en afwisselend leven achter de rug, en zoveel meegemaakt dat het niet allemaal in één boek past. Hij beschrijft nu met een vrijwilliger van Humanitas zijn eerste twintig jaar.

Frans is in een bakfiets geboren, achter een gordijn in een rijwielzaak in Amsterdam. Het was het tweede huwelijk van zijn vader, die op dat moment zijn leven opnieuw moest opbouwen. Ze waren arm en zijn vader deed van alles om geld te verdienen. Toen Frans zes maanden was kon er een klein sloepje gekocht worden. Zo kon Frans’ vader zijn oude beroep van rondvarend scharensliep (messenslijper) weer oppakken.

Er werden nog zes kinderen geboren en ook de schepen groeiden mee. Het was een zwaar leven. Ze voeren vanuit Amsterdam, waar ze 's winters lagen, via Driemond, Baambrugge en Weesp de Vecht op, onderweg messen en scharen slijpend om aan de kost te komen. Als Frans nog maar acht jaar is, moet hij al meehelpen omdat zijn vader ziek wordt. Als tienjarige moet hij zelfstandig langs de deur. Zijn vader wijst hem erop dat als hij niet genoeg zijn best doet zijn broertjes en zusjes honger hebben.

Nu Frans terugkijkt op zijn jonge jaren ziet hij dat ze wél een vrij leven hadden en veel hebben geleerd dat niet in de schoolboekjes staat, maar ook dat het een zwaar leven was. In de winter bijvoorbeeld was het verschrikkelijk koud op het niet geïsoleerde ijzeren schip. Dan trokken ze weer naar Amsterdam waar ze tussen de hoge wallen en huizen konden liggen.