Bij AAP kunnen we niet om de coronacrisis heen, ook bij ons mogen alleen de essentiële medewerkers naar AAP komen om de dieren te verzorgen. De rest werkt thuis via VPN, Teams en Skype. Veel collega’s, zelfs degenen met een partner en/of gezin, vinden het lastig om zo weinig sociaal contact te hebben. Sommigen missen de routine, anderen het praatje en de grapjes bij de koffieautomaat. In heel Nederland slaat de eenzaamheid toe en merken we eens te meer dat sociaal contact een basisbehoefte is.

Hierin zie ik een lichtpuntje. Vóór deze crisis moest ik mensen overtuigen dat sociaal contact met soortgenoten voor apen echt van levensbelang is. Ontelbare e-mails en brieven heb ik geschreven om uit te leggen dat af en toe contact met de hond of de eigenaar niet voldoende is om een tevreden sociaal bestaan te hebben. Dat stuitte regelmatig op onbegrip, want ‘hij is altijd zo blij om mij te zien’ en daarom wilde een eigenaar het dier niet afstaan. De eigenaar vergat dan voor het gemak dat er nog 23 uur in een dag zitten waarin het dier alleen zat. De dieren waren vaak apathisch en vertoonden veel afwijkend gedrag, zoals ijsberen of zichzelf slaan en bijten. Het alleen zijn was mentaal veel te zwaar.

Ik vermoed dat ik na deze crisis minder e-mails en brieven hoef te schrijven en dat deze epistels korter kunnen zijn. Ik kan nu verwijzen naar het eenzame gevoel dat vrijwel iedereen heeft gehad tijdens deze crisis. Wij mogen af en toe nog boodschappen doen of een rondje lopen, veel apen zitten jaren in hetzelfde hok zonder één soortgenoot te zien. Hoeveel beter kunnen we ons nu voorstellen hoe deprimerend dat is en wat een enorme blijdschap het geeft als ze eindelijk met een andere aap kunnen knuffelen, vlooien en spelen. Als we straks weer allemaal vrij zijn om sociaal contact te hebben, zullen we dat - in ieder geval een tijdje - veel meer waarderen. Ik hoop dat ons inlevingsvermogen hierdoor ook toeneemt en dat we, zowel voor mensen als voor dieren, meer zullen doen voor een fijn sociaal leven!