Ik zit op een houten plateau op het stationsplein te wachten en geniet tevens van het mooie weer. Schuin tegenover de Primark (of de Praaimark als ik ervaringsdeskundigen moet geloven) en de ijssalon op de hoek. Het is druk in het centrum. Veel mensen zitten naast, en rondom mij op het plateau, en op de terrassen zit men te genieten van hun drankje en het gezelschap.

Twee meiden, of eigenlijk vrouwen, want ze zijn de leeftijd van 'het meisje zijn' net ontgroeid, komen van de ijssalon naar het bankje lopen. Druk likkend aan hun verkoelende traktatie drukken ze hun achterwerken in de krappe opening tussen mij en de andere bankzitters. Ik schuif mijn billen iets naar rechts. De volle papierentassen van de Primark klemmen ze vast tussen de benen.

'He he,' zucht de vrouw naast mij. 'Even zitten hoor. Ze draagt een sierlijke paardenstaart achter op haar hoofd en heeft haar voeten in slippers met een pluizig bontje gestoken. De nagels van haar tenen zijn felroze gelakt.
'Nou, echt wel. Even zitten,' verzucht de ander. Ze heeft kort blond haar en draagt een zwart zomerjurkje met knalrode gympen aan de voeten.
De vrouw met de pluchen slippers likt nog even wat gesmolten ijs van haar hoorntje. 'Wat was dat voor een mens daarnet bij de kassa?'
De vrouw in het jurkje rolt met haar ogen. Ik kan niet zien dat ze het doet, maar ik hoor aan haar zucht dat ze met haar ogen rolt.
'Nou, dat was echt een heel dom wijf. Niet de slimste.'

Ze zijn even stil. Ze laten even de gedachten bezinken, denk ik. Verder likken zij vurig aan de ijsjes. Het smakkend geluid doet me denken aan mijn kat thuis. Die kan ook heel fanatiek likken bij het wassen van zichzelf.
De vrouw met de slippers gaat rechtop zitten en schudt even het hoofd los, waarbij haar paardenstaartje mooie zwaaibewegingen maakt.
'Kijk,' zegt ze. 'Je hoeft van mij niet mega-slim te zijn om in een winkel te werken. Ik heb ook geen hoog IQ, maar mijn EQ.. Die is prima. Mijn emotie kwasjent ligt best wel hoog.'
Dit bevestigt ze door haar hoofd enthousiast te knikken. De paardenstaart zwaait weer.
'Het is emotioneel quotiënt,' zegt de vriendin in het jurkje.

Ik kijk van mijn mobieltje op. De vrouw in slippers kijkt haar vriendin met een schuin hoofd aan.
'Ja, dat bedoel ik. Emotioneel kwasjent,' zegt ze.
'Quotiënt,' zegt de ander rustig.
'Ja-ha,' lacht ze. 'Dat bedoel ik. Mijn EQ, zeg maar.'
 

De vrouw in het jurkje kijkt haar vriendin in slippers recht in het gezicht en vraagt: 'Wist je dat mensen met een laag IQ altijd lopen te pochen dat ze een hoog EQ hebben? Komisch toch?'

De vrouw lacht hardop en roept: 'Ja, inderdaad!'
Haar lach verdwijnt langzaam en ik hoor bij wijze van spreken de radertjes in haar hoofd draaien.
'Ha ha. Nee! Wacht eens even,' stelt ze. 'Nee, dat bedoel ik dus niet.'
De vrouw in het jurkje neemt een hap uit haar ijshoorntje. Ze knipoogt en glimlacht naar haar vriendin.