Twee mannen, allebei ernstig ziek, lagen in het ziekenhuis. Eén van hen was in staat om een halve dag rechtop in bed te zitten. Zijn bed stond naast het enige raam in de kamer. De andere man lag iedere dag de hele dag op zijn rug.

Iedere dag als de eerste man na de lunch bij het raam zat, beschreef hij alles wat hij zag voor zijn buurman. Hij zag hier altijd erg naar uit. Het raam keek uit op een park met een prachtige vijver… Er zwommen zwanen in de vijver, en er speelden kinderen met kleine bootjes. En in de verte lag een uitgestrekt, prachtig landschap. De man bij het raam beschreef alles in kleuren en geuren. De tweede man lag in bed en stelde zich het landschap voor. Voor zijn gevoel kon hij zo toch naar buiten kijken en genieten van alles wat zich daar afspeelde!

De dagen gingen voorbij. Op een ochtend, kwam een verpleegkundige de kamer binnen en zag dat de man bij het raam vredig was overleden in zijn slaap. De tweede man vroeg of zijn bed bij het raam kon staan. De verpleegkundige verschoof het bed en liet de man alleen. Hij duwde zichzelf met moeite een stukje omhoog met zijn ellebogen, om uit het raam te kunnen kijken. Maar hij zag alleen een kale muur.

De man riep de zuster en vroeg haar: “Hoe kan mijn buurman al die dingen hebben gezien waarover hij vertelde?” De verpleegkundige vertelde dat zijn buurman blind geboren was, en dus zelfs de muur niet had kunnen zien. Waarschijnlijk wilde hij zijn buurman alleen maar opvrolijken.

Er is geen groter geluk dan anderen gelukkig te maken, ondanks je eigen problemen. Want als je blijdschap deelt, wordt dit dubbel zo groot.